Mady Willems wordt honderd op 21 december 2013 Mady (officieel: Magdalena) Willems wordt 100. Zij is het oudste lid van de Brugse Esperanto-groep ‘Paco kaj Justeco’. Zij leerde Esperanto in de jaren 1930 van Yvonne Thooris in de toenmalige Koninklijke Brugse Esperantogroep (Bruĝa Grupo Esperantiste, reĝa societo).
Toen ik enkele jaren geleden secretaris werd van ‘Paco kaj Justeco’, kreeg ik van haar een briefje, waarbij als geschenk een halsketting met een groene ster gevoegd was. Zij schreef dat het voor haar onmogelijk was de vergaderingen bij te wonen, omdat zij niet meer alleen kon buitenkomen. Ik besloot haar te bezoeken in haar appartement en doe dat nu nog af en toe in het ziekenhuis waar zij revalideert. Ik zag haar fysieke toestand stilaan achteruitgaan, maar spreken was geen probleem. Het liefst vertelde zij over haar deelname aan wereldcongressen en over de esperantisten die bij haar te gast geweest waren. Tijdens het voorbije jaar ging zij ook geestelijk
achteruit. Zij herkent mij nauwelijks, maar als ik zeg dat ik ‘Heidi van Esperanto’ ben (zo stelde zij mij voor aan andere bezoekers en aan het personeel van het rusthuis) wordt ze als het ware wakker en tracht in
het Esperanto te spreken. Jammer genoeg kan ik haar zinnen nauwelijks begrijpen. Slechts af en toe zegt ze iets wat verstaanbaar is. Het is schrijnend om een trotse en sterke vrouw geestelijk en lichamelijk te zien aftakelen. Ze heeft geen kinderen en slechts enkele verre familieleden bezoeken haar. Ik weet niet of zij er zich zal van
bewust zijn, maar het zou mooi zijn als zij ter gelegenheid van haar verjaardag een groot aantal wenskaarten in het Esperanto zou ontvangen. Ook het personeel zou er van opkijken, want toen ze nog
helder van geest was, sprak ze dikwijls over Esperanto en trachtte ze zelfs medebewoners aan te zetten om de taal te leren.
Haar adres: Mady Willems, WZC Van Zuylen, kamer 257, Geralaan 50, 8310 Sint-Kruis.
Toen ik enkele jaren geleden secretaris werd van ‘Paco kaj Justeco’, kreeg ik van haar een briefje, waarbij als geschenk een halsketting met een groene ster gevoegd was. Zij schreef dat het voor haar onmogelijk was de vergaderingen bij te wonen, omdat zij niet meer alleen kon buitenkomen. Ik besloot haar te bezoeken in haar appartement en doe dat nu nog af en toe in het ziekenhuis waar zij revalideert. Ik zag haar fysieke toestand stilaan achteruitgaan, maar spreken was geen probleem. Het liefst vertelde zij over haar deelname aan wereldcongressen en over de esperantisten die bij haar te gast geweest waren. Tijdens het voorbije jaar ging zij ook geestelijk
achteruit. Zij herkent mij nauwelijks, maar als ik zeg dat ik ‘Heidi van Esperanto’ ben (zo stelde zij mij voor aan andere bezoekers en aan het personeel van het rusthuis) wordt ze als het ware wakker en tracht in
het Esperanto te spreken. Jammer genoeg kan ik haar zinnen nauwelijks begrijpen. Slechts af en toe zegt ze iets wat verstaanbaar is. Het is schrijnend om een trotse en sterke vrouw geestelijk en lichamelijk te zien aftakelen. Ze heeft geen kinderen en slechts enkele verre familieleden bezoeken haar. Ik weet niet of zij er zich zal van
bewust zijn, maar het zou mooi zijn als zij ter gelegenheid van haar verjaardag een groot aantal wenskaarten in het Esperanto zou ontvangen. Ook het personeel zou er van opkijken, want toen ze nog
helder van geest was, sprak ze dikwijls over Esperanto en trachtte ze zelfs medebewoners aan te zetten om de taal te leren.
Haar adres: Mady Willems, WZC Van Zuylen, kamer 257, Geralaan 50, 8310 Sint-Kruis.
RSS Feed